tussen stad en parking

Laten we er maar niet omheen draaien, er zijn maar twee echte steden in België. Antwerpen en Brussel zijn de enige twee steden in ons land die het etiket metropool waardig kunnen dragen. Antwerpen met zijn gigantische haven als toegangspoort tot Europa. Brussel het kloppend hart van Europa. Want geef toe, welke steden in Vlaanderen kunnen gelijkaardige adelbrieven voorleggen?

In West-Vlaanderen is Brugge wereldberoemd. Klein en schattig, maar niet meer dan een veredelde kermisattractie voor legers toeristen die het oude Europa willen bewonderen in volle glorie. De gewone West-Vlaming ploegt voort op het platteland.

In Oost-Vlaanderen heb je Gent, dat hartstikke zijn best doet om een echte stad te zijn, maar in de realiteit hooguit een gezellig provinciedorp is waar West-Vlamingen die niet voortploegen massaal naar immigreren. Willen, maar niet kunnen.

In Limburg heeft het nieuws dat Genk en Hasselt ook steden zijn de inwoners nog niet bereikt en in Vlaams-Brabant valt Leuven elk weekend als een oude dame in slaap wanneer studenten massaal terugkeren naar Hotel Mama onder de Vlaamse kerktoren.

België is het land van twee democratieën. Niet op basis van welke taal de mensen spreken. In hedendaags België spreekt de bevolking meer dan twee talen. De breuklijn ligt tussen de stad en de parking, om het op z’n Antwerps te verwoorden. In steden als Brussel en Antwerpen (en misschien ook Gent, maar ik gun ze het niet) heerst er een compleet andere logica dan in de omringende steden en gemeenten.

De stad is een aankomstplek. Verschillende soorten mensen zoeken hun geluk in de stad waar zij op eigen tempo hun identiteit en toekomst kunnen vormgeven zonder te hard op te vallen. Een vluchteling die in een kleine gemeente aankomt wordt gezien als een alien, dezelfde vluchteling die aankomt in een stad verdwijnt in de massa.

De optelsom van al die mensen die hun eigen identiteit zoeken in de massa, geeft een stad haar karakter. De stad is een weerspiegeling van haar inwoners die op zoek zijn naar zichzelf. Dat maakt een stad complex. Dat maakt een stad een stad.

De complexiteit van Brussel is charmant. Onze hoofdstad is nog harder op zoek naar zichzelf dan Antwerpen. Het is een kluwen van ontelbare identiteiten, talen en sociale klassen die in elkaar verstrengeld zitten en de stad en met uitbreiding het hele gewest typeren.

Ik ken Brussel vooral als de stad van de Brabantstraat, de winkelstraat met Marokkaanse winkels die erg populair is bij Marokkanen in de Lage Landen. Ik zat eens als zesjarig kind op de achterbank van de groene Volkswagen Golf II van mijn opa om samen boodschappen te doen. Het regende en ik keek geconcentreerd naar druppels die het tegen elkaar opnamen in een race naar de onderkant van de autoruit. Ik werd uit mijn concentratie gehaald toen we door de Aarschotstraat reden, onvermijdelijk wanneer je in de Brabantstraat wilde geraken. Ik keek op en zag vrouwelijke paspoppen van vlees en bloed in vitrines die ondergoed tentoonstelden. Tenminste, dat dacht ik. Ik had toen nog geen enkel idee wat sekswerkers waren.

Dit is wat Brussel is voor mij. Achter elke straathoek schuilt een compleet andere wereld. Een stad vol contradicties. Alles loopt kriskras door elkaar. Het is een stad die voortdurend op zoek is naar zichzelf. Net als haar mensen.

Een stadsidentiteit is net zo gelaagd als die van haar inwoners. Sommigen vinden dat eng en onstabiel. Voor mij zijn de steden met al hun voordelen en tekortkomingen de toekomst van ons land.