Ottessa Moshfegh in gesprek met Ruth Joos

Pleitbezorgster van diepgang

‘We leven zo snel dat we amper nog iets écht opmerken. Daarom hekel ik de oppervlakkigheid van de New Yorkse levensstijl – de holle kunstwereld, de obsessie met uiterlijk, de schraalheid van ons liefdesleven. Wie is hier de echte slaper? Zij die overal aan voorbij rennen, of zij die liever stilstaan bij de dingen?’

Met deze woorden maakte Ottessa Moshfegh haar opvattingen kenbaar in Knack Focus, en begrijpen we meteen ook wat haar heeft aangezet tot het schrijven van Mijn jaar van rust en kalmte.

Verdovend, verhelderend en vermakelijk

In Mijn jaar van rust en kalmte keert een jonge vrouw de wereld de rug toe, moe als ze is van het jachtige en vooral holle leven in Manhattan. Ze laat zich een karrevracht slaapmiddelen voorschrijven en trekt zich terug voor ’s werelds langste powernap.

Met haar roman over een verveeld leven in een verdoofde tijd schreef Moshfegh een pijnlijk treffende satire op de Amerikaanse droom. Denk aan Bret Easton Ellis in zijn hoogdagen: vlijmende humor en trefzekere zinnen, maar dan besprenkeld met een royale dosis xanax.

Ottessa Moshfegh

Ottessa Moshfegh (1981) debuteerde in 2014 met de novelle McGlue. Daarna volgden de romans Eileen, bekroond met de Hemingway Foundation/PEN Award, en Mijn jaar van rust en kalmte. Haar korte verhalen verschijnen in The Paris Review, de vaste stek voor schrijvers als Zadie Smith en Jeffrey Eugenides, en werden gebundeld in Heimwee naar een andere wereld. Een focus op het donkere en een bijtend gevoel voor humor typeren het werk van Moshfegh.

Photo © Krystal Griffiths