courage (2) ryoko sekiguchi
In deze donkere dagen vroegen we aan een aantal gewaardeerde auteurs wat ‘moed’ voor hen betekent. De komende weken lees je hier hun antwoorden, in de vorm van een gedicht, een herinnering, een anekdote of een meer filosofische bespiegeling.
Moed wordt altijd met daden in verband gebracht; daden waarbij je moeilijke of pijnlijke dingen moet aanpakken. In Le Trésor de la langue française wordt moed omschreven als ‘de vastberadenheid, de zielenkracht die zichtbaar worden in moeilijke situaties waarin een besluit, een keuze vereist zijn, of wanneer men met gevaar, lijden geconfronteerd wordt.' Etymologisch is het woord 'courage' afgeleid van het Oudfranse 'cor', waaraan het suffix '-age' werd toegevoegd, en betekent het ‘hart als zetel van de gevoelens’.
Het equivalent in het Japans is yûki o dasu, wat betekent: ‘het dappere hart (uit je binnenste) tevoorschijn halen’. Het is een extra-verte daad. Een naar buiten gerichte daad. Je laat je bestaan naar buiten treden, in de wereld.
Als de samenleving veel omwentelingen doormaakt, word je uiteraard moediger, alleen al om niet te sterven of je geliefden niet te laten lijden. Tijdens mijn verblijf in Libanon, een land dat tientallen jaren van oorlog en conflicten heeft gekend, was iedereen het erover eens dat alles heel snel wordt gedaan: je neemt razendsnel beslissingen, je leeft heel intens, want je weet niet wat de volgende dag je zal brengen. Een beetje zoals wanneer je wankelt tijdens een aardbeving: je moet bewegen om je evenwicht terug te vinden.
Als we ons geen uitstelgedrag kunnen veroorloven, wordt moed bijna een zaak van alledag, een gemoedsgesteldheid.
In het gewone leven zal een vreemdeling.e vaak te horen krijgen: ‘Het is moedig in het buitenland, ver van je familie, ver van je moedertaal, te komen wonen…'
Het klopt dat je een bijzonder instabiele grond lijkt te bewonen als je in het buitenland leeft. De grond is glad, en zonder wortels kun je elk moment, waar dan ook uitglijden. Schrijven in een vreemde taal is op zich al een daad van eeuwige moed. De vreemde taal is bij uitstek een ander, je kunt niet veinzen, wat je wel kunt in je moedertaal, waarmee je een band van verwantschap bezit. Als je het eigen nest hebt verlaten, ben je altijd een outsider. De buitenwereld is onze habitat. De wind geeft ons voedsel. Je gaat naar buiten, je herademt.
Vertaling uit het Frans door Katelijne De Vuyst
Ryoko Sekiguchi (1970) werd geboren in Japan. Ze woont sinds bijna twintig jaar in Frankrijk en schreef een tiental boeken in het Japans en het Frans (La Voix sombre, Le Club des gourmets, Nagori). Ze is literair vertaler (met name van het werk van Jun'ichirō Tanizaki) en ze organiseert activiteiten waarbij ze literatuur verbindt met kookkunst.
fijn dat je even de tijd nam voor een stukje literatuur.
Misschien werd je wel ontroerd, raakte je verontwaardigd, uitgedaagd of geïnspireerd. Met het online magazine geven we auteurs en vertalers kansen om tegen een correcte verloning nieuw werk te creëren.
We gaan actief op zoek naar die schrijvers die een onbekend deurtje opentrekken of vaak minder zichtbare verhalen vertellen. We vinden het belangrijk om deze stemmen een platform te geven, hen te ondersteunen en waar nodig te begeleiden. Want we zijn van mening dat alle verhalen gehoord moeten worden. Je kan ons helpen om dit evenwicht te realiseren door ons financieel te steunen.
Elke bijdrage, groot of klein, helpt ons verder om meer auteurs aan het woord te laten. Hartelijk dank alvast!
Ja, ik steun literaire makers