Women and Power: the power of the pussy
Lieu
Catégorie
Prix
Langue
#metoo is een broodnodig en belangrijk. Maar wat doen alle #metoo-verhalen met hoe we naar het vrouwelijk lichaam kijken? Het vrouwenlijf, horen en lezen we, loopt het risico geslachtofferd te worden, aangerand en betast. Toch was het lichaam doorheen de geschiedenis ook een van de weinige machtsmiddelen die de vrouw in een mannenwereld ter beschikking had. Denk maar aan alle intriges rond minnaressen en geboortes aan het hof van Henri VIII, die goed gedocumenteerd zijn in de boeken van Hillary Mantel. Of aan vroedvrouwen, die voor de komst van de door mannen gedomineerde gynaecologie belangrijke figuren waren in de gemeenschap. Of aan de vaak bekritiseerde Femen-activistes, die hun vege lijf letterlijk in de politieke strijd gooiden.
Power
Kan een lichaam nog steeds een machtsmiddel zijn? Heleen Debruyne en Sofie Vandamme van de podcast Wilde Wijven vragen het aan Rachida Lamrabet en Julie Cafmeyer, die in hun literatuur en theater de macht en onmacht van de vrouw verkennen. Uit Finland schuift auteur Mia Kankimäki aan, die in het recent verschenen The Women I Think About at Night (Vrouwen van wie ik 's nachts wakker lig) in de voetsporen reist van de vrouwen die ze het meest bewondert, zoals Karen Blixen en Yayoi Kusama.
wilde wijven
Heleen Debruyne schrijft columns, maakt radio bij Klara, schreef de roman De Plantrekkers, en maakte samen met Anaïs Van Ertvelde de podcast Vuile Lakens over seks en lichamelijkheid. In 2017 werd Vuile Lakens ook een boek. Haar nieuwe podcast Wilde Wijven maakt ze samen met Sofie Vandamme, die als docent en onderzoeker verbonden is aan KASK/School of Arts in Gent. Haar expertise ligt op het kruispunt van de psychiatrie, de literatuur en de kunsten, met een bijzondere interesse voor alles wat met vrouw-zijn te maken heeft. Momenteel doet zij een onderzoek naar psychische kwetsbaarheid bij vrouwelijke kunstenaars in literatuur en kunstenaarsteksten. Daarnaast runt ze De Letterie, een letterenhuis aan zee.
Uitgesproken meningen
Debruyne en Vandamme nodigen twee vrouwen uit die in hun literatuur en theater de macht en onmacht van de vrouw verkennen. Rachida Lamrabet is juriste en schrijfster van Vrouwland, Een kind van God, en Zwijg, allochtoon! Zij schreef ook de kortfilm Project Deburkanisation en de tekst voor het theaterstuk Dihya. Ze is tevens projectcoördinator van het diversiteitstraject sCan&Do en verbonden aan de universiteit Gent en de Odisee Hogeschool in Brussel. Daarnaast ook Julie Cafmeyer, regisseur, en theatermaker van ondermeer Is this Porn? No this is love en Bad Woman (Confessions of a white girl). Haar werk kenmerkt zich door wrange humor, duistere lichtheid en vermakelijke tragiek. Naast het podium is Julie ook columniste met interesse voor thema's als feminisme, waanzin en liefde.
Finse fleur
Voor Finse fleur in het programma zorgt de bekroonde reisschrijfster Mia Kankimäki, die reisverhalen, memoires, biografieën en vrouwengeschiedenis weet te blenden. Voor haar nieuwe boek De vrouwen aan wie ik ’s nachts denk volgde ze de voetsporen van schrijfsters, ontdekkingsreizigsters en kunstenaressen als Karen Blixen, Yayoi Kusama, Artemisia Gentileschi en Alexandra David-Néel.
Passa Porta, deBuren, Orlando Uitgevers, KAAP, Finnish Cultural Institute for the Benelux, La Monnaie
foto mia kankimäki © tommi tuomi
Bientôt à
Conversation entre Claudia Durastanti et Tash Aw
L’autrice italienne Claudia Durastanti a grandi à Brooklyn, avec deux parents sourds. Tash Aw a, lui, grandi en Malaisie au sein d'une famille chinoise. Sans surprise, les deux écrivains explorent l'impact de la migration à travers les générations. Première conversation, à Bruxelles.
Rencontre avec Vladimir Sorokine
Ceux qui le qualifient de “plus grand écrivain russe vivant” ne se trompent sûrement pas. Peu d'auteurs voient leur œuvre publiée dans la collection « Penguin Classics » de leur vivant. Et plus rares encore sont les auteurs qui voient leur œuvre jetée dans des toilettes géantes spécialement conçues lors d’une manifestation.
Max Porter is present
The English literary expressionist Max Porter writes like a painter in his latest book, The Death of Francis Bacon. He also shows off this talent in the angry, haunting text he wrote for the Passa Porta Festival.