Public message (10) Het jaar van de Pangolin
‘Social distancing’ is what Corona experts advise, but ‘social nearness’ is what we aim for with our literary events. Passa Porta wants to keep connecting authors with their readers. Over the coming weeks, we will therefore be asking writers, from home and beyond, for a personal “Public Message”.
Hieronder lees je het sprankelende gedicht dat de Brugse dichteres Delphine Lecompte ons gisteren bezorgde. Voor wie hierna nog meer moois van Lecompte online wil lezen: hier is de brief aan een ‘Lieve denkbeeldige lezer’ die zij schreef voor het Passa Porta Festival 2019. En voor het boek The Best of Delphine Lecompte (De Bezige Bij, 2018) selecteerde ze zelf de greatest hits uit haar rijke oeuvre, dat met Vrolijke verwoesting (2019) negen dichtbundels omvat.
-
Het jaar van de Pangolin
Schandalig dat niemand met mij wil trouwen
Ik haal mijn schouders op, een zwarte kat zonnebaadt op de zwarte jeep van de incestueuze imker
De kat ziet er sterker en luxueuzer uit dan de jeep
Gisteren heb ik de oude kruisboogschutter gebeten, maar ik ben vergeten waarom
Ik vergeet alles vandaag: ik vergeet het Franse woord voor zebrapad,
Ik vergeet de leeftijd van de dermatoloog van mijn moeder.
Ik vergeet wie mij verwerpelijk vindt, ik vergeet babyvoeding te stelen,
Ik vergeet mijn rug te krabben, ik vergeet mijn waterrekening te betalen,
Ik vergeet wat paroxisme betekent, ik vergeet verliefd te zijn op een mooie dromerige
Onbeholpen parapluverkoper uit Eindhoven, ik vergeet wat het nut is van een trechter,
Ik vergeet hoe een struisvogel eruitziet, ik vergeet dat ik in Malta wil wonen.
Ik vergeet de grappige bijnaam die de solide kraanmachinist voor mij heeft bedacht,
Ik vergeet waarom ik rode schoenen draag, ik vergeet mijn handtekening te zetten
Op een petitie tegen stierengevechten, ik vergeet de lokken te kammen
Van de sombere taxidermist, ik vergeet de kermis links te laten liggen,
Ik vergeet ‘Hallo, hoe was het op reis in Griekenland?’ te zeggen tegen de kreupele apotheker.
Ik vergeet te masturberen met een zeemvel, ik vergeet vijandig te kijken
Naar een clan zelfgenoegzame psychiaters, ik vergeet een Patagonische haas te tekenen
Op de taartdoos van de hypochondrische goudsmid, ik vergeet Delphine te heten,
Ik vergeet zwanger te raken, ik vergeet de prijs van alles,
Maar ik vergeet niet dat mijn geboorte een onnodige beproeving was.
En ik vergeet niet dat Brugge een akelig doch mystiek punt is in de wereld
En dat de wereld een ziekte heeft gekregen van een verlegen schubdier
Dat klinkt als een muziekinstrument, het schubdier heet Pangolin
Het is ontroerend en poëtisch dat onze levens in het teken staan van een miereneter
Met een walgelijk prehistorisch schild, dus eet ik vreemd vrolijk een kom zure beertjes
En bel ik mijn moeder op, zij blijft de genadeloze doch geestige keizerin van mijn leven.
Ik zeg: ‘Mama, ik mis je huid. De geur, bedoel ik, want je aanraken was altijd verboden.’
Mijn moeder zegt verstrooid: ‘Verboden geur, ja ja...’
Ik zeg: ‘Nee, je kan geur nooit verbieden. Zelfs jij kan dat niet!’
Terwijl ik het zeg zie ik assegaaien die neuzen wegmaaien op bevel van mijn moeder:
Kleine bevallige neusjes en groteske scheve zalmforellen
Ik verbreek de verbinding en braak de zure beertje uit
Misschien ben ik even vergeten dat ik de moordenaar ben
Van een pistoolschilder met te veel noten op zijn zang, de zang van de Pangolin.
Delphine Lecompte, voor Passa Porta, april 2020