VOORNEMENS, VOORNEMENS

Brosse herinneringen.
Open ramen.
Koele wind op ons voorhoofd.

Een tel stilte
vlak voor het applaus.

Klokslag acht uur.

Steun die de zorgverleners in de vlucht hoort te bereiken
maar omgekeerde baan van het helium.
Ballon van de hoop die leegloopt als de besmettingen pieken,
die op zijn zij valt
naast een haag
van oneer.

Op de balkons, kleine haantjes-de-voorste
die spotten met passanten en blaffende honden.

En kijk, we nemen ons voor,

uitgetelde rebellen,

dat zodra het mondkapje niet meer verplicht is,
telewerken niet meer verplicht is,
thuisblijven niet meer verplicht is,
we nemen ons voor dat
we zullen pralen met
onze glimmende
huid,

klamme trottoirs,
liefde als vaandel,
basis van nieuwe beloften,
loomheid van de bomen,
afwijzing van de stromen tegenstrijdige geboden,
verbreken van het isolement.

Voornemens, voornemens.
We nemen ons voor

maar weten we wel
wat vervellen is?