courage (17) luz volckmann
In deze donkere dagen vroegen we aan een aantal gewaardeerde auteurs wat ‘moed’ voor hen betekent. De komende weken lees je hier hun antwoorden, in de vorm van een gedicht, een herinnering, een anekdote of een meer filosofische bespiegeling.
MADAME COURAGE
Voor de ogen van de zon en de Jezussen op hun bank loopt zusje door de achterbuurt. Een sirene in de verte, men ziet om en de haat ploft op de grond, in het spuug gekwakt. Vandaag zijn de stenen nog kwijlvrij en aarzelend, achterdochtig sleep je je voort, voetje voor voetje waar ook naartoe. De boulevards lopen dood en de enige wolk is de damp die uit je longen regent. Om te overleven moet je hard genoeg rennen om alle tongen te stelen, het vuur in alle buiken te ontsteken, alle woede die zich schuilhoudt, verstopt zit tussen je slokdarm en je dunne darm. Maar waar kun je ze opvoeren? De dag vindt altijd wel zijn eigen misdaad, en je verspilt alweer een traan door te treuren over de zucht van de doden.
Zusje holt door de wijk en raakt buiten adem. Paft een jointje op de trap, een hijs op elke trede tot de roes en dan, daarna moet ze nog aan de nachtmerrie ontsnappen. Krijst en scheurt het hoofdkussen aan flarden. Onder het peertje, kan iemand dat peertje breken, kan iemand de peertjes breken in alle gezinnen die nooit watts genoeg hebben om je stiltes te verlichten, op handen en voeten naar de plee kruipen om alweer een illusie uit te kotsen.
Zusje begluurt de nacht vanwege een dageraad die maar niet komt. Oechti!
Niet de nacht moet je vrezen, maar de angst. De angst is eeuwig als God, en zijn vreselijke gefluister wordt voor de eerste bladzijden van de wereld geschreven. Dat is vervloekt zijn: naar het gefluister luisteren en het niet meer kunnen doen zwijgen. Dan wordt het gefluister stem. De stem wordt een schreeuw die een lichaam zoekt en het lichaam zoekt andere lichamen om altijd groter en groter te worden. Luister alleen naar je benen en je zult gezegend worden. Laat de wereld rusten en ren. In je glimlach valt niets te verpesten. Ren je tranen en je stem achterna, schreeuw je wanhoop harder uit dan het gefluister.
Zusje rent harder dan de smerissen en de racisten
Omdat ze niet vlucht
Zusje
Noem jezelf
Madame Courage.
Vertaald uit het Frans door Katelijne De Vuyst
Luz Volckmann woont in Marseille en is een jonge schrijfster die zichzelf 'feministisch, trans en militant' noemt. Haar debuutroman Les Chants du placard verscheen in 2020 bij Editions Blast.
fijn dat je even de tijd nam voor een stukje literatuur.
Misschien werd je wel ontroerd, raakte je verontwaardigd, uitgedaagd of geïnspireerd. Met het online magazine geven we auteurs en vertalers kansen om tegen een correcte verloning nieuw werk te creëren.
We gaan actief op zoek naar die schrijvers die een onbekend deurtje opentrekken of vaak minder zichtbare verhalen vertellen. We vinden het belangrijk om deze stemmen een platform te geven, hen te ondersteunen en waar nodig te begeleiden. Want we zijn van mening dat alle verhalen gehoord moeten worden. Je kan ons helpen om dit evenwicht te realiseren door ons financieel te steunen.
Elke bijdrage, groot of klein, helpt ons verder om meer auteurs aan het woord te laten. Hartelijk dank alvast!
Ja, ik steun literaire makers