courage (7) charly delwart

Een dier in gevaar heeft twee opties: vluchten of aanvallen. De mens is flexibeler, hij heeft meer mogelijkheden, beschikt over meer tactieken.

In het geval van een pandemie zou vluchten op individueel vlak betekenen dat je ergens anders naartoe gaat, waar geen pandemie heerst – maar het is nu eenmaal eigen aan een pandemie dat ze overal is. En hoe zou je moeten aanvallen?

Er bestaan nog gevaren die je wel kunt ontvluchten maar niet aanvallen. Zoals eilanden die worden overstroomd en op termijn veroordeeld zijn te verdwijnen. Sommige van hun bewoners verhuizen, ze vestigen zich op het vasteland, waar ze beschermd zijn tegen de gevolgen van de klimaatverandering. Anderen besluiten te vechten, wallen op te trekken of geïmproviseerde dijken van zandzakken, boomstammen, muurtjes, om de haverklap de kamers van hun huis leeg te hozen naarmate de getijden toenemen. Ze weten bij voorbaat dat ze een vergeefse inspanning leveren die uiteindelijk nergens toe leidt, dat ze moeten vertrekken of zich laten verzwelgen. Maar intussen houden ze stand – voor het onherroepelijke gebeurt, hebben ze standgehouden.

Want in vergelijking met het dier beschikt de mens over een extra dimensie: de tijd.

Niet dat het gevaar steevast door de tijd wordt bezworen, maar doen wat je kunt, heeft zo zijn waarde, bijvoorbeeld zo lang mogelijk standhouden. Want daar komt het voor die bewoners op aan, daar scheppen ze moed uit: ervoor zorgen dat hun wereld zo lang mogelijk identiek blijft aan wat hij altijd is geweest, totdat hij wordt vernietigd door iets sterkers, ervoor zorgen dat de dingen tot het laatst blijven bestaan waar ze kunnen bestaan, als een aan de wereld ontstolen levenssupplement.

Daarna zien ze wel.

Maar ondertussen, en omdat ze vechten, bestaat dat nog allemaal.

Vertaald uit het Frans door Katelijne De Vuyst