eten

In een ander leven kleurde ik keurig binnen de lijntjes.
Ik vulde caddies en nam strikt de lijstjes voor schoolgerei in acht.
Overal, echt overal, op alles wat hun toebehoorde, plakte ik een etiket met de voornaam van mijn kinderen erop.
Hun schriften wikkelde ik in plastic folie dat bubbelde en elke luchtbel leek te zeggen dat ik een slordige moeder was.
Nog voor de kritiek kwam strafte ik mezelf al met rode stickers.

Ik denk aan Fabian, 11 jaar, op 2 juni 2025 gedood in een park, in Ganshoren.
Ik zie bloed in het gras en we zijn niet in oorlog.
Ik zie de wielen van een step en ze zijn zo klein,
vergeleken met die van een politieauto.
Ik zie de Brusselse lucht die versluierd wordt door een nieuw gezicht.

Ik weet niet wat het is een helm met vizier te dragen tussen jezelf en de wereld.
Ik hoef geen kogelvrij vest aan als ik uit werken ga.
Ik ga om met voortrekkers maar niet met korpscommandanten.

Ik eet hen die zeggen dat woede bezinning belemmert.
Ik eet de witte wangen die zich de luxe permitteren nooit begrip op te brengen voor wie in de pas weigert te lopen.
Ik eet al wie me zegt wat de wettige leeftijd is om een rijwiel te besturen.
Ik eet hun versteende harten en neem een dubbele hap van wie schreef: Hij heeft gespeeld, hij heeft verloren.
Ik eet de uniformen die ambtenaren veranderen in cowboys, de achtervolgingen, het gevoel van straffeloosheid, de potjes als steun voor beklaagden en de slappe armen van justitie.